Вечная память хорошим людям



биографии
Главная | Регистрация | Вход

Главная » Статьи » биографии

Антонина Аполло (1909-1993)

Аполло Антонина




Аntonina APOLLO

 ( 1909 - 15.01.1993

Estis estona esperantistino, 

aŭtoro de originala esperantlingva literaturo.




Аntonina Apollo naskiĝis 1909. Vivis de 1927 en Sovetunio. De 1937 malliberigita "pro spionado". Liberiĝis post la morto de Stalin en 1953. Konatiĝinte kun Esperanto en 1971, ŝi baldaŭ jam poemis kaj tradukis, i. a. la novelaron "En fremda urbo" de Arvo Valton (1987). Kontribuis per poemoj kaj ilustraĵoj al kelkaj revuoj. Pentristino, ŝi ilustris plurajn eldonaĵojn de LF-Koop.

Ŝi estas aŭtoro de poezia verko Saluto (1986).

Mortis la 15-an de januaro 1993 en Tallinn, Estonio.

     Об Антонине Аполло удалось найти в сети только вышеприведенную информацию на эсперанто с плохонькой фотографией.: "Антонина Аполло родилась в 1909 году. С 1927 года жила в СССР. С 1937 года осуждена "за шпионаж". Освобождена после смерти Сталина в 1953 г. Приобщилась к языку эсперанто в 1971 г., писала стихи, занималась переводами на эсперанто, в том числе книги "В чужом городе" эстонского писателя Арво Валтона (1987 г.). В качестве художника иллюстрировала многие издания. Автор оригинальных произведений на эсперанто - сборник стихов "Привет" 1986 г. Умерла 15 января 1993 г. в Таллинне, Эстония."

     С Антониной Аполло удалось пообщаться дважды - оба раза в августе 1982 и 1988 годов. О своей допенсионной жизни она рассказывала скупо и неохотно. Судя по её пояснениям "осуждение за шпионаж", упомянутое в тексте на эсперанто, это достаточно распространенное в те времена обвинение как "члена семьи изменника Родины" (сокращённо ЧСИР). Т.е. если осуждали супруга за государственные преступления, то другой супруг с большой  вероятностью тоже осуждался "в превентивных целях".

     Примечательно, что ни Антонина, ни другие люди, прошедшие через аналогичные лагеря в 1930-50-х гг., не озлобились, как будто с пониманием относились к происшедшему. Загадочно, но они, прожившие жизнь в тяжелейших условиях, отличались какой-то особой человечностью и душевностью в отличие от поколений, живущих в тепличных условиях. И скорее всего, дело не в возрасте, а в некоем отстранённом отношении к материальным благам.

     У Антонины был один сын, но все равно что не был, сама Антонина называла его "каким-то бесчувственным", жил вполне себе благополучно в Москве и... и всё. Муж давным-давно умер, поэтому выйдя на пенсию в конце 1960-х, Тони (так её называли все окружающие) посвятила себя творчеству чтобы как она выражалась "не сдохнуть от одиночества". На тот момент она знала три языка - родной эстонский, русский как общегосударственный и немного немецкий, который учила в школе.

     Очень многие считают что с выходом на пенсию жизнь как бы заканчивается, а вот для Тони Аполло насыщенная жизнь только началась.

   В 1971 году семья эсперантистов Палу, в большей степени известный эсперантист Йоханнес (Ханнес) Палу, приобщила Антонину к искусственному международному языку эсперанто. Заграничная переписка в СССР формально вроде как не была запрещена, но её побаивались чтобы без дела не попасть под надзор КГБ, а вот эсперантисты (как впрочем и во все времена) были в своем вольном статусе и пользовались этим вовсю. Переписка с иностранными респондентами расширила круг общения и вольно-невольно подтолкнула к изучению других языков, чему кстати немало способствовало знание эсперанто, облегчающее до смешного изучение языков славянских и романо-германской группы (старик Заменгоф хорошо потрудился).

    Примерно за 10 лет, т.е. к лету 1982 года Тони могла читать на 11 языках, переписывалась на 8 языках, думала и разговаривала на 6 языках. Самое последнее на тот момент "приобретение" - голландский язык, который Тони изучила только для того, чтобы читать в подлиннике детективы голландского писателя Ван Гулика (Robert Hans van Gulik).

    Kun Antonina Apollo sukcesis paroli dufoje - ambaŭ fojoj en aŭgusto 1982 kaj 1988. Pri lia vivo ĝis emeritiĝo, ŝi rakontis ŝpareme kaj nevolonte.  Juĝi por ŝi klarigojn "por la konvinko de spionado" menciitaj en la teksto en esperanto, estas sufiĉe komunaj en tiuj tagoj la akuzo kiel "membro de la familio de perfidulo de Patrujo" (mallongigita CHSIR). Tio estas, Se la edzino kondamnis por perfido, la alia cónyuge verŝajne ankaŭ kondamnis "por preventa celoj."

     Estas notinda ke nek Antonina, aŭ aliaj personoj kiuj pasis por similaj tendaroj en 1930 kaj 50. Ne amarigita, kvazaŭ simpatia al kio okazis. Mistere, ili vivis vivojn en bedaŭrinda kondiĉoj, diferencis al iu speciala homaro kaj sincereco en kontrasto al la generacioj kiuj vivas sub forcejo kondiĉoj. Kaj ĉefe, ĝi ne estas aĝo, kaj en certa apartan sintenon al materiala posedo.

     En Antonina havis filon, sed ankoraŭ li ne estis, mem, Antonina nomis lin "iu sensenta", kaj vivis tute bone en Moskvo kaj ... cxiuj. Ŝia edzo mortis antaŭ longa tempo, tial esti retiriĝis en la malfrua 1960, Tony (tiel ĝi nomiĝis ĉirkaŭe) dediĉis sin al kreemo kiel ŝi metis ĝin "ne morti de soleco." En tiu momento ŝi sciis tri lingvoj - denaska estona, rusa kiel nacia kaj iom germana, kiu instruis en la lernejo.

     Multaj homoj kredas ke kun la izoliteco vivo kiel ĝi venas al fino, sed por Tony Apollo riĉa vivo ĵus komencis.

   En 1971 la familio esperanto Palu, pli bone konata esperanto Johannes (Hannes) Palu, Antonin alkutimiĝis al artefarita internacia lingvo esperanto. La fremdaj korespondado de Sovetio formale kiel tiaj ne estis malpermesita, sed timis ke sen la afero ne falas sub la superrigardo de la KGB, sed esperantistoj (tiel kiel en ĉiuj tempoj), estis sur siaj rango kaj la libera uzo de ĉi tiu venĝo. Korespondado kun eksterlandaj enketitaj pligrandigis la gamon de komunikado kaj facileco senintence spronis la studo de aliaj lingvoj, kiuj kontribuis al la vojo multan scion de esperanto, kiu faciligas la studo de lingvoj estas ridinde slavaj kaj latinidaj-ĝermana grupo (bona maljuna Zamenhof tedis).

    Dum ĉirkaŭ 10 jaroj, la somero de 1982, Tony povis legi en 11 lingvoj, korespondis en 8 lingvoj, pensis kaj parolis en 6 lingvoj. La plej freŝa en tiu momento "akiraĵo" - nederlanda, kiu Tony studis nur por legi en la originala detektivoj nederlanda verkisto Gulick (Robert Hans van Gulik).

Аполло Антонина 1988 г. август

Antonina Apollo в саду около своего дома в пригороде Таллинна с гостями из Москвы, август 1988 г.

Antonina Apollo en la ĝardeno apud lia domo en la antaŭurboj de Talino kun la gastoj el Moskvo, Aŭgusto 1988

Аполло Антонина 1988 г. август




Antonina Apolo 
SALUTO 
poemaro (36 poemoj) 
eldonitaj de KADRO, Skotlando 1986 

ENHAVO: 
1. Saluto 
2. Lapo 
3. Feliĉa Tago 
4. En Malhelo 
5. Soifo 
6. Promenado 
7. Koletanto 
8. Tulipoj 
9. Aŭtuna preludo 
10. Aprilo 
11. Sub Ombrelo 
12. bildkarto pri la Maro 
13. Maro 
14. Novjara Meditado 
15. Al Fora Amiko 
16. Unua neĝo 
17. Letero al KM. 
18. Pluvo 
19. Letero al Tibor I 
20. Silento 
21. Vespero 
22. Rememoro 
23. Al Budapest 
24. Al S.A. 
25. Adiaŭo 
26. Oktobro 
27. Al Tibor II 
28. Dum Kunveno 
29. El Malnova Tallinn 
30. Kukurbo 
31. Mia Fato 
32. Karelio 
33. Respondo al Letero
34. Reveno 
35. En Trajno 
36. Nokte 
1. SALUTO 
Pereas laŭvice eventoj dum jaroj, 
en animo de ili restas nur spuroj, 
ĝin nebuligas la devoj kaj faroj, 
ni zorgas kutime pri nia futuro. 
Sed kiam aperas en la vivofluo 
io, veninta el la malproksimo - 
ĉu letero, bildkarto aŭ la revuo, 
kaj portas saluton de iu trans limo, - 
kiel per fulmo en la nokto malhela 
en fermita angulo de la memoro, 
ekviviĝas en mi pasinteco bela 
kaj la ĝojo denove floras en koro. 
 
2. LAPO 

Alte ĝis la kapo 
sen ordon' kaj ord', 
kreskas unu lapo 
antaŭ mia pord'. 
Pompe kaj fiere 
ĝi etendas sin, 
sentas sin libere 
kaj neglektas min. 
Ĉiu ĝin rondiras 
kun la ĝentilec', 
sed al ĝi ne diras 
pri la nedecec'. 
Ĝis la lapo restas 
pensas ĉiu hom', 
ke neniu estas 
en malplena dom'. 
Eble fato trompas 
kaj en urĝa hast' 
tiun lapon rompos 
unu fremda gast'. 
Eble iun fojon 
el la fora for' 
iu portos ĝojon 
al ribela kor'. 
Povas esti pace 
vivos ĝi ĝis fin'. 
Multe kaj senlace 
gardas lapo min. 
 
3. FELIĈA TAGO 

Se vi malkovris, ke estas sola, 
ke malplena staras via fotel', 
ke triste kuŝas kuseno mola, - 
ne pensu pri tiu ĉi bagatel'. 
Matene okazis renkonto ĝoja 
kun najbaro sur la mallarĝa strat', 
kredu, ke ĝi ne restos lastfoja, 
ĉar li estas kora kiel frat'. 
Al vi ridetis eta infano, 
iu donis lokon en aŭtobus', 
hodiaŭ ne turmentis malsano 
kaj de foro venis leteroj ĵus, 
ĵus nun, de ili disiĝas varmo, 
mi legas priskribon de la vojaĝ', 
ĉiu vorto fascinas per ĉarmo, 
sur ĉiu linio - bona novaĵ'. 
Konatulo per kiso salutis, 
alia venis kun odora flor'. 
Per feliĉo min tago surŝutis, 
pereis la zorgoj kaj plor'. 

4. EN MALHELO 
 
En nokta silento 
ekdormis la vento 
kaj ĉesis la bruo 
en sombra malfruo. 
Ripozas najbaroj 
post devigaj faroj. 
En plena malhelo 
vagadas sen celo 
sur stratoj senhomaj 
nur ombroj fantomaj. 
Aŭdeblas nek sono, 
nur en unisono 
horloĝo tiktakas 
kaj kor' bat-atakas. 
 
5. SOIFO 

Mi longe iradis tra seka ebeno, 
ĉirkaŭe videblis nur sablo kaj ŝtonoj; 
la vasta, senlima, senhoma malpleno, 
nur fore altiĝis montaraj tronoj. 
Mi sentis, ke jam elcerpiĝis la forto, 
mi stumblis, mi falis, mi kuŝis sur tero, 
min pro la soifo minacis la morto, 
por la savo restis neniu espero. 
Kun peno mi tamen denove ekstaris 
malgraŭ de la suno bruliga infero, 
la paŝon post paŝo antaŭen mi faris, 
ne devas mi morti. Ne estas la vero, 
ke venis la fino ... Sed tute subite - 
povas esti, ke Dio aŭdis la peton - 
atendata okazas ja neatendite - 
mi ekvidis antaŭe la rivereton. 
Al ĝi kun peno mi kuregis rapide, 
la akvon kristalan en manojn mi prenis, 
brilantan trezoron rigardis avide, 
kaj tuta mi pro feliĉo ektremis. 
La akvon savantan ne povis mi tenti, 
tra fingroj ĝi falis, ĝin glutis la tero, 
kaj volis denove la akvon mi preni, 
sed ... plu ne ekzistis, perdiĝis rivero. 
Ĉu tio estis nur miraĝo, fantomo? - 
min ĉirkaŭis la sama sabla ebeno. 
Ĉu Dio mem sendas suferojn al homo, 
pro kia kulpo persekutas malbeno? 
 
6. PROMENADO 

Densfolie staras la arbaro, 
pace kuŝas ripozanta maro, 
     mevoj krias. 
Kial laŭ marbordo mi iradas? 
Kies ombro apud mi vagadas? 
     Mi ne scias. 
Kiu miajn harojn kisas? Kiu? 
Tio povas esti ja neniu 
     krom venteto. 
Kiu flustras kaŝe sorĉajn vortojn: 
"Venu! Kredu, kara, vian sorton, 
     mian peton." 
Flamo brilas arde en okuloj. 
"Diru, kiu estas vi, fremdulo? 
     Nomo via?" 
"Kvankam mi unue vin ekvidis, 
fato min al vi hodiaŭ gvidis, 
     milda mia." 
Mia vango lian brakon tuŝas, 
sur la ŝultro forta mano kuŝas, 
     kaj mi cedas. 
Ĉu li vere estas tiu viro? 
Mi rigardis lin kun duba miro 
     kaj ne kredas, 
ke reale nun efektiviĝis 
sonĝo, kiun mi delonge vidis 
     pri karulo. 
Eble estas sonĝo promenado, 
liaj vortoj - nur la susurado 
     de betulo? 
Kaj ne kisojn sentas mi sur haroj, 
sed blovetas vento de la maro 
     en vespero? 
Tamen, iam io foje estis, 
kaj de tio rememoro restis 
     sen espero. 
 
7. KOLEKTANTO 

Ne kolektas mi la veturilojn, 
nek aliajn nebezonajn ilojn; 
ne kolektas mi la troajn vestojn, 
nek skulptitajn birdojn, fiŝojn, bestojn; 
ne kolektas mi la ornamaĵojn, 
nek diversajn tute vanajn aĵojn. 
Povas multon kolektadi homo. 
Sed en mia silentema domo 
staras sur mallarĝaj etaj bretoj 
kelkaj plenŝtopitaj skatoletoj. 
Kuŝas en skatoloj la trezoroj - 
la leteroj de amikoj foraj, 
plenaj de allogaj vortoj; 
ili skribas pri kaprica sorto, 
ke forpasis bone ĉi-evento, 
ankaŭ pri la pluvo kaj la vento. 
La leteroj strangan forton havas, 
ili per la sincereco ravas, 
trafluginte la altegan limon 
mildan pacon portas en animon. 
Mi kolektas ion tre valoran: 
de amikoj miaj varmon koran. 

8. TULIPOJ 

Vin salutas printempaj tulipoj, 
riverecante sur sveltaj trunketoj, 
ridetas iliaj petaloj-lipoj, 
kvazaŭ plenaj de kares-petoj. 

9. AŬTUNA PRELUDO 
 
Vere-vere estas vero, 
ke forpasis jam somero, 
ĉar pereis milda ĉarmo, 
iu plukis belajn florojn 
kaj estingis la kolorojn. 
La folioj de acero 
flave kuŝas sur la tero, 
kaj sorparbo tutapude 
skuas branĉojn duonnude, 
pentris sur najbaran arbon 
iu la alian farbon. 
Vento blovas de la nordo, 
ĝi penetras tra la pordo, 
tra fenestra eta fendo 
sonoriĝas trista plendo 
pri neforgesebla perdo 
de somero gaja verdo. 
Baldaŭ ĉion neĝo kovros, 
baldaŭ ĉio morte dormos. 
 
10. APRILO 
 
Ŝanĝis la printempo 
en mallonga tempo 
tutan ĉirkaŭaĵon, 
ĉiun vivestaĵon. 
Jen spruĉiĝas koto 
de sub mia boto 
dum unu momento 
alten ĝis tegmento. 
Kuras multaj fontoj 
de la neĝaj montoj 
laŭ malsekaj stratoj. 
Sidas grave katoj 
ardaj ĝis la ostoj 
sur barilaj fostoj. 
Plena de espero 
ebrigas la aero. 
Suno brile festas, 
suno manifestas 
pacon en animo, 
ĝojon sen la limo. 

11. SUB OMBRELO 
 
Falas dense gutoj de ombrelo 
sur la griza kaj malseka tero, 
pluvo falas kiel el sitelo, 
certe ne revenos plu somero, 
ne revenos plu freŝeco maja, 
la siringoj kaj la ruĝaj herboj, 
de Johana nokto svarmo gaja, 
en mallumo danco de fajreroj. 
Kiel miaj forgesitaj sentoj 
kuras laŭ bulvardo la folioj, 
forpelataj per aŭtunaj ventoj 
preter de aceroj kaj abioj. 
Kien nun ruliĝas tiuj haste, 
kiuj nur la pasintecon havas? 
Perdiĝante ie senprokraste 
ili per saluto lasta ravas. 

12. Bildkarto pri maro - al W.U. 

Mi petas vin, amiko mia kara, 
akceptu la salutojn de la maro 
kun ŝaŭma punto sur la paca ondo 
kaj de marbordaj ŝtonoj muta rondo; 
salutas vin kriantaj mevoj baltaj, 
la subĉielaj blankaj nuboj altaj, 
atingu vin per la liberaj ventoj 
la bondeziroj kaj amikaj sentoj. 

13. MARO 
 
Maro kuŝas glata, paca, 
de la onda ludo, laca, 
sub la bluo de ĉielo 
pereiĝas blanka velo, 
nubo pufa, kiel monto 
glitas al la horizonto, 
supre krias unu mevo - 
ĉu pro mia vana revo? 
Se amiko min forgesos, 
Tiam vento min karesos. 
 
14. NOVJARA MEDITADO 

Finiĝis jaro kaj denove sumas 
mi la rezultojn de pasintaj tagoj: 
printempo iam estis. Plu ne zumas 
abeloj viglaj ĉe florantaj fragoj. 
Somero pasis. Poste en aŭtuno 
griziĝis nia ĉirkaŭanta mondo, 
ne brilis plu vivige milda suno 
kaj nuboj pendis en malgaja rondo. 
Fabela sonĝo - mia promenado - 
aspektas kvazaŭ tute ne estinta, 
ne eblas al betulo susurado, 
arbaro staras nuda, estinĝinta. 
Alvenas la mateno tre malfrue, 
finiĝis por naturo gaja festo, 
malvarma vento furiozas brue, 
disŝiras pacan maron la tempesto. 
Diveni provas mi la estontecon, 
sed imagpovo estas tro malforta, 
ĉirkaŭe vidas mi nur malplenecon 
kaj senesperan lukton kun la sorto. 
Ĝis nun feliĉon trovis mi nenie, 
aerkasteloj venas - por perei, 
ekzistas tamen la beleco ĉie, 
ankoraŭ povas vidi mi kaj krei. 
---------------------------------------------------------------------- 
AL FORA AMIKO 
---------------------------- 
Hazardaj ofte estas niaj vojoj, 
laŭ kiuj devas ni kelkfoje iri, 
troviĝas tie zorgoj kaj la ĝojoj, 
neniu povas ilin antaŭdiri. 
Nin gvidas tiuj vojoj inter domoj, 
al larĝaj placoj aŭ al la kunveno, 
inter la tute nekonataj homoj, 
aŭ al kampara spaco kaj malpleno. 
Ĉu vere iam povos ni renkonti, 
amikajn manojn kune varme teni, 
pri la eventoj multaj tuj rakonti 
kaj la sorton pro la ekvido beni? 
---------------------------------------------------------------------- 
UNUA NEĜO 
----------------------- 
Kial vento laŭte bruas, 
kial arboj forte skuas, 
kial nuboj pendas peze 
kaj krepuskas jam tegmeze? 
Pereadas en distanco 
de neĝeroj blanka danco, 
la vertiĝe arda svarmo 
tenas min en morta ĉarmo. 
Ĉio, ĉio jam forpasis, 
nur la memoraĵojn lasis 
pri la varmo de somero, 
pri atendo kaj espero. 
Pasis, pasis tagoj helaj, 
velkis buntaj floroj helaj, 
vanaj la fabeloj estis, 
nur la blanka neĝo restis. 
----------------------------------------------------------------------- 
LETERO AL K(OLJO) M(ARKOV) 
----------------------------------------------------- 
Antaŭ mi kuŝas Via letero 
kaj mi ne kredas, ke estas vero 
skribitaj en ĝi belaj vortoj. 
Pro kio tia donaco de sorto? 
Tiuj vortoj fascinas kaj ravas, 
ili magian forton havas. 
Kial vi tie fore-fore 
ekpensis pri mi tiel bonkore, 
kial aperis en via menso 
tiu kortuŝa, amika penso 
sendi al mi varman konsolon, 
mildan lumon de Via bonvolo 
en ĉiutago  mia amara? 
Kiel danki Vin, amiko kara, 
pro la apogo Via valora? 
Mi volus diri de tuta koro 
mian grandegan dankon pro ĉio: 
gardu Vin ĉiam beno de dio.
PLUVO 
------------- 
Kial pluvis tutan someron, 
kial pluvis dum tuta aŭtun'? 
Pluvo forpelis lastan esperon. 
Kial pluvas ankoraŭ nun? 
Grize-griza staras arbaro, 
nude malvarma sen foli'. 
Trompis denove la kalendaro - 
ne alportis amikon al mi. 
Ĉu ĝis fino mi tiel atendos 
por eta peceto da ĝoj'? 
Ĉu antaŭ mi sin ĉiam etendos 
nur griza kaj pluva voj'? 
----------------------------------------------------------------------- 
LETERO AL TIBOR I 
----------------------------------- 
Kara amiko, samideano, 
estu bonega via sano, 
mi salutas vin de malproksimo 
malantaŭ de ĉielalta limo. 
Dankon por viaj belaj poemoj 
pri diversaj interesaj temoj, 
vi estas mastro de poezio. 
Vere turmentas min la konscio 
pro kulpo, ke je tiu horo 
mi ne respondas ion valoran, 
kaj mi nur petas, amiko bona, 
pro la prokrasto vian pardonon. 
dume okazis multaj eventoj, 
kiuj rabis atenton kaj tempon, 
ĉiutagaj aferoj kaj zorgoj - 
ilin ne eblas lasi ĝis morgaŭ. 
Min allogas aŭtunaj koloroj 
verdaj kaj flavaj, ruĝaj kaj oraj, 
ilin desegnas mi sur papero 
frue matene kaj en vespero, 
mi ludas pianon kaj melodioj 
grivas min en la mondon de dioj. 
Tempon bezonas la tradukado, 
ankaŭ multnombra korespondado. 
Plu mi ne havas ian novaĵon, 
tial mi finas mian versaĵon. 
Korajn salutojn al familio 
kaj klubanoj. Gardu vin Dio. 
----------------------------------------------------------------------- 
SILENTO 
----------------- 
Se vi estas sola, sola absolute, 
se ĉirkaŭas vin la ŝtonaj muroj mute, 
se en la silento dronas via domo 
kaj aŭdeblas voĉo de neniu homo, 
se vi aŭdas nur la bruon de la vento 
kaj frapeton de branĉoj al tegmento, 
se la muso sub la planko plu ne rodas 
kaj penetri en la ĉambron ne klopodas, 
se vi estas de silento preskaŭ surda 
kaj turmentas tede malpleneco murda, 
se vin premas peze ĉiutagaj devoj 
kaj ĉagrenas belaj, nerealaj revoj - 
tiam iru ien al la vasta spaco - 
al la kampo aŭ al urba granda placo, 
veston vi malbuku kaj deprenu ĉapon, 
lasu al la vento traen blovi kapon, 
lasu blovi ĝis dum longa, longa daŭro, 
ĝis pereos viaj zorgo kaj bedaŭro. 
Sciu, ke mateno sekvos la vesperon, 
portos nova tago ĝojon kaj esperon. 
---------------------------------------------------------------------- 
VESPERO 
-------------------- 
Regas en domo plena silento, 
for de mi estas homa turmento, 
nur pasas laŭ vojo kelkaj irantoj. 
Kvazaŭ haltiĝis tuta estanto 
kaj min nenio ekstera tuŝas. 
Ĉie amasoj da neĝo kuŝas, 
trans ili videblas nenio. 
Sed Vi, ĉu Vi min vidas, ho, Dio? 
Kie mi trovus esperon etan 
aŭ ekvidus brilantan steleton, 
kiu forpelus frostigan timon, 
portus pacon en mian animon? 
De kie voki amikon solan, 
kiu donus al mi konsolon, 
al kies bruston mi kapon ŝovus 
kaj min ĝissate elplori povus? 
---------------------------------------------------------------------- 
REMEMORO 
----------------------- 
Tio estis somere. 
Unufoje vespere 
post la taga laboro 
je libera horo, 
kiam suno subiris, 
mi promeni iris. 
Malheliĝis tago, 
nebuliĝis lago, 
ĉie regis silento 
ne blovetis vento, 
nur folioj kviete 
moviĝis ete: 
ne flugis hirundoj, 
ne bojis hundoj, 
ne ploris infanoj 
pro kapricoj vanaj, 
ne mordis moskitoj 
en marĉo naskitaj. 
En aero pura 
ekdormis naturo. 
Mi neniun renkontis, 
nenion rakontis, 
ne aŭdis novaĵojn 
aŭ iujn stultaĵojn, 
pasis zorgoj miaj, 
sen deziroj iaj 
mi nur promenis 
kaj hejmen venis. 
--------------------------------------------------------------------- 
AL BUDAPEST 
-------------------------- 
Kio iam estis, 
tio restis 
ĉiam en memoro 
kaj en koro: 
la Danuba valo 
en vualo, 
la rivera fluo, 
ĝia bluo, 
de la pontoj belo, 
blanka velo, 
la hungaraj fratoj 
sur la stratoj. 
Volus mi reveni 
kaj vin beni. 
---------------------------------------------------------------------- 
AL S.A. (STEFAN APOSTOLOV) 
---------------------------------------------------- 
Saluto via venis 
 de foro, 
ankaŭ mi salutas 
 de koro. 
La saluto kortuŝis 
 min vere 
kaj mi dankas vin 
 sincere. 
Mi etendas amikan 
 manon, 
dezirante la bonon 
 kaj sanon. 
---------------------------------------------------------------------- 
ADIAŬO 
---------------- 
Mi klinas kapon antaŭ Hungario, 
mi adiaŭas vin, la bela land', 
kaj svingas manon al la blua strio 
de Balatono malproksima rand'. 
Por ĉiam mi forlasas viajn vojojn, 
laŭ kiuj mi vagadis kun plezur', 
mi rememoras travivitajn ĝojojn, 
purecon kaj kolorojn de l'natur'. 
Allogis min la parkoj kaj la stratoj, 
la monumentoj ravis per belec', 
al mi ridetis la hungaraj fratoj 
kun kora kaj sincera amikec'. 
Kaj nun revenas mi al nord' malvarma, 
ekstaros ree inter ni la lim', 
sed en neforgesebla lando ĉarma 
ĝis lasta tago restos la anim'. 
---------------------------------------------------------------------- 
OKTOBRO 
------------------- 
Jam venis aŭtuno. 
Kaŝiĝas la suno 
timante malvarmon. 
Proponas la ĉarmon 
arbustoj koloraj 
kaj arboj flavoraj. 
La vento tempestas, 
senzorge ĝi festas 
potencon diboĉe 
kaj bruas laŭtvoĉe. 
En tia vespero 
ĉe nigra vetero 
tiu ĝoja estas 
kiu hejme restas. 

LETERO AL TIBOR  II 
------------------------------------ 

Salutojn sendas mi al vi, amiko mia, 
kaj dankas pro letero kore-kora via, 
mi dankas pro la sincereco kaj bonvolo, 
pro preto helpi min kaj sendo de konsolo. 

Jam longe restis la letero ne skribita, 
ĉar vere estis mi tre okupita, 
turmentis lastatempe min la riparaĵoj 
de puto, de pumpilo kaj de aliaj aĵoj. 
Komprenas vi ja, ke je ĉiu taga horo 
la dommastrino havas multe da laboro 
ĉe purigado, balaado aŭ lavado, 
kaj la plej grava - la korespondado. 

Amikojn havas mi malantaŭ de la limo, 
malantaŭ nekredeble fora malproksimo, 
al ili mi deziras per leteroj sanon 
kaj nur en pensoj povas premi mi la manon. 
Apud amikoj multaj mi neniam sidis, 
ankoraŭ eĉ nek unu fojon vidis, 
supozi povas, ke ekhavos ĉi-eblecon 
kiam per UFO flugos en malproksimecon. 
Sed tamen, malgraŭ ĉio, ili ie estas 
kaj senfine karaj por la koro restas. 

La revon dolĉan longe mi en brusto portis, 
sed nun espero tiu malaperis, mortis - 
ne kronis tiun mian peton la sukceso 
kaj ne veturos mi ĉi-jare al kongreso. 

Kaj nun - ĝis la reskribo nova, ĝis letero. 
Vin gardu Dio kaj favoru la vetero. 

----------------------------------------------------------------------- 

DUM KUNVENO 
---------------------------- 

La longa parolado min tedas, 
mi aŭdas, iuj jam oscedas, 
kaj mi al dormo inklinas, 
atendante, kiam li finas. 

Mi rigardas lin kun miro: 
vere, iomete stranga viro, 
tro multe li sin fidas, 
mem parolas, mem ridas. 

De mi estus unu peto: 
ĉesu, min atendas hejme kotleto. 

---------------------------------------------------------------------- 

EN MALNOVA TALLINN 
---------------------------------------- 

En malfruaj horoj de somera tago, 
kiam dolĉe ekdormis jam ĉiuj homoj, 
eble tio estas nur mia imago - 
ies ombroj aperas inter domoj. 

Timigaj spiritoj de la pasinteco 
tra antikvaj stratoj iradas silente, 
kvazaŭ ion serĉante en la nuneco 
ĉirkaŭaĵon ili observas atente. 

Iliaj rigardoj la murojn traboras, 
ili klopodas malfermi fenestrojn. 
Ĉu iliaj fantomaj koroj doloras, 
ke ili ne povas ekvidi domestrojn? 

Kion deziras pratempaj animoj, 
ĉu tion povas vivuloj supozi? 
Kial venis ili tra foregaj limoj 
kaj ne lasas al urbo ripozi? 

Kiom da piedoj trairis pavimojn 
dum de ni forgesitaj jarcentoj? 
Ĉe matenruĝo forigas la timojn 
la blovantaj de maro liberaj ventoj. 

----------------------------------------------------------------------- 

KUKURBO 
------------------- 

Sen ĝeno kaj perturbo 
sidas la kukurbo 
    sur la bedo. 

Ĝin en la mola nesto 
kovras dika vesto 
    kiel ledo, 

Larĝiĝas diametro 
pli ol duonmetro 
    en la mezo, 

nun en la aŭtuno 
estas preskaŭ tuno 
    ĝia pezo; 

por tuta foliaro 
ne troviĝas baro 
    en ĝardeno, 

dikiĝo kaj komforto 
estas ĝia sorto, 
    nura peno. 

Ĝi pri potenco revas, 
de orgojlo krevas, 
    sed la fato 

decidis, ke je fino 
estos dikulino 
    la salato, 

ke ĝi manĝota estos 
kaj nenio restos 
    de fiero. 

Konkludas mi bedaŭre: 
neniu vivas daŭre 
    sur la Tero. 

------------------------------------------------------------------------ 

MIA FATO 
------------------- 

Mia fato 
kiel gvato 
min atendas kun la bato, 

ĝi min ĉasas, 
ne forlasas, 
ĉie sin perfide kaŝas, 

ĝia nomo 
eĉ en domo 
persekutas kiel homo, 

se ĝi iam 
donas ian 
bonon, pagas mi ja ĉiam, 

hipokrite, 
ofendite 
laŭdas min neatendite. 

Fato tia - 
puno mia - 
povus esti tut-alia, 

pli bonvola 
kaj pli mola - 
febla estas mi kaj sola. 

Kion fari - 
ĉar mi fali 
povas, se kun ĝi batali, 

eble, iam 
en alian 
ŝanĝos karakteron sian, 

tiam mi ja 
kaze tia 
ĝojus pro la fato mia. 

---------------------------------------------------------------------- 

KARELIO 
------------------ 

Laŭ volo de la fato mi veturas 
al la Kivaĉ - la fama akvofalo - 
flaveta akvo brue, ŝaŭme kuras 
kun la rompitaj branĉoj al la valo. 

Ĉu estas farbigita de naturo 
la bluo de ĉielo kosme fora? 
Altiĝas de preĝejo ligna turo 
sur fono de arbaro rozkolora. 

Abioj ombras per melhela verdo, 
kurbiĝas ili sub la peza neĝo - 
ĉu bedaŭrante pro pasinta perdo 
aŭ nur silentas en la pia preĝo? 

Nur unu nubo perlamote pala 
moviĝas super vasta blanka kampo. 
Kaj ŝajnas: ekviviĝis Kalevala, 
ke venos Ilmarinen kun la Sampo; 

per ludo Väinämöinen sorĉe ravas, 
de Kullervo kompatas trista sorto, 
la ĉionpova amo de patrino savas 
la filon Lemmikäinen de la morto. 

Kaj preterpasas bildoj de eposo, 
malproksimaj, kiel laga strio... 
Min kaptas kaj fascinas la etoso 
de bela kaj severa Karelio. 

RESPONDO AL LETERO 
------------------------------------------ 

Venu, amiko, nur unu fojon, 
venu en mian hejmon modestan, 
vin mi helpos forigi malĝojon 
kaj pereigi ĉion molestan. 

Moviĝas ombroj en la ĝardeno, 
kie la suno ludas kun floroj, 
tie kaŝiĝas paco kaj beno 
inter someraj kaj buntaj koloroj. 

Vin atendas la ĉambro silenta, 
en fotelo ripozu komforte, 
de vi foriros ĉio turmenta 
dum venanta krepusko senvorte, 

kaj okuloj fermiĝas nevole. 
Forgesu, ke mi estas ĉi-tie, 
pri idealo pensu vi sole, 
kiun ĝis nun vi trovis nenie. 

Per mi ŝi flustras karesan vorton, 
vi imagu ŝin tute proksime, 
ŝin, kiu havas similan sorton, 
kiun vi povas ami senlime. 

Kaj mi ludos pianon sordine, 
la fabelojn mirindajn rakontos 
por ke vi estus ĝoja finfine. 
Eble ni vere iam renkontos? 

----------------------------------------------------------------------- 

REVENO 
------------------ 

Mi adiaŭas vin, la dom' kvieta, 
betuloj sveltaj, de la fonto flu', 
ĉe la pado klinanta aln' kurbeta - 
ĉu vere tion mi ne ekvidos plu? 

Al korto tra abioj vico sombra 
de sunsubiro brilas fanda or', 
la musko kuŝas en la varmo ombra 
kaj de la tero disiĝas odor'. 

Haltiĝis vivo krom bloveto venta, 
neniu voĉo, nenie unu hom', 
dezerte kuras nur la voj' serpenta 
kaj staras nigre senfenestra dom'. 

Ne finas al la birdoj vivoforto, 
de tiuj kantoj fascinas gaja ĉarm', 
kaj foren, ĝis la pala horizonto 
ĉie regas la bruliganta varm'. 

En praa tempo, delonge antaŭ ni 
paroli povis arboj, herboj, ĉiu flor', 
sed sorĉis ilin malicega di' 
kaj de voĉo restis nur la muta plor'. 

Ekde tiam la plantoj ne parolas, 
sed la menson havas ĉiu arb' en si, 
kaj el arbaro, se ni aŭdi volas, 
atingas ĉiun la flustro de pasi'. 

Malglaton de pinarba ŝelo, 
la brilan ludon de lumo kun kolor', 
kaj ĉion de naturo kaŝa belo 
mi portis hejmen el la suda for'. 

---------------------------------------------------------------------- 

EN TRAJNO 
--------------------- 

Ruliĝas radoj de la trajno sian vojon. 
Denove mi veturas - jam kioman fojon? 
Min vualigas milde luliganta varmo, 
de trapasantaj bildoj monotona ĉarmo; 
sindono al komforto kaj al la trankvilo 
de la naskiĝo jam konata veturilo 
min kvazaŭ karesante influadas pace 
en sia movo ien mole kaj senlace. 
Forgesas tute mi, ke estas mi grizhara, 
el mi perdiĝas ĉio zorga kaj amara, 
por mi plu ne ekzistas la enuaj devoj, 
raveme ĉirkaŭvolvas min la dolĉaj revoj, 
ili ekregas min libere kaj senlime 
per io, kio estas malproksime, 
ekster la ĉiutago grize ordinara. 
En pensoj venas mi al sabla bordo mara, 
aŭ min atendas ie bunta ekzotiko? 
Mi ne rimarkas sur haltejoj la paserojn 
nek apude la maltrankvilajn pasaĝerojn. 
Okulojn fermas mi kaj rekte, sen obstakloj 
okazas en la mondo, plena de mirakloj. 

Benitaj estu homoj, elpensintaj la fervojon, 
al ĉiuj ĉiam ĝi donacas puran ĝojon, 
forulojn ĝi sen ia peno unuigas, 
amikojn forajn ĝi kun plezuro ligas, 
per ĝi pri vojaĝado la sopiro febla 
fariĝas el neebla en la atingebla. 

------------------------------------------------------------------------ 

NOKTE 
--------------- 

La nokto profunda, nigre malhela, 
nokto por mi denove maldorma. 
Mi pensas malklare pri io bela, 
pri io nedifinebla, senforma. 

Jam sonĝojn vidas la tuta ĉirkaŭo, 
nur en fumtubo bruas la vento, 
ĉu tio-ĉi estas la adiaŭo, 
aŭ ĉu suferas ĝi pro iu sento? 

Sed kial ĝi ploras, kial ĝi plendas, 
kial senĉese senlace blovas? 
ĉu ĝi al iu la salutojn sendas? 
Kial nenie ripozon ĝi trovas? 

Vento libera, potenca ĝi estas, 
por ĝia povo ne ekzistas la limo - 
de uragano nenio postrestas 
krom la detruo, ĥaoso kaj timo. 

Sed ĝi povas esti tre delikata. 
Mi petas ĝin: Helpu min iomete - 
tuj flugu al urbo fame konata 
kaj portu mian sciigon sekrete, 

kaj kiam vi tra fenestro eniras, 
flustru al mia amiko senpere, 
ke mi lin vidi delonge deziras, 
anstataŭ mi lin karesu tenere. 

http://esperanto.net/literaturo/autor/apollo.html

http://eo.wikipedia.org/wiki/Antonina_Apollo

Категория: биографии | Добавил: haron (19.03.2012)
Просмотров: 1587
Всего комментариев: 0
Форма входа
Категории раздела
биографии [44]
источники [8]
справки [0]
история [1]
мастерская [0]
для материалов, находящихся в процессе оформления
Поиск по сайту
Поддержать автора
через Яндекс-деньги через Visa и MasterCard
Посетители
Статистика
Copyright MyCorp © 2024